«Ένα δέντρο έχει την κύρια ρίζα του, που είναι αυτή που το στηρίζει για να μην το αφήσει να πέσει και βγάζει άλλες χοντρές στα πλάγια που τη βοηθούν να το στηρίζεται για να μην τη ρίξει ο αέρας, αλλά από εκείνες τις χονδρές ρίζες που είναι αυτές εξαρτώνται χιλιάδες μικρότατες ρίζες που είναι αυτές που τρέφουν το δέντρο. Οι άλλες χοντρές ρίζες δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να το στηρίζουν εκεί, αλλά αυτό τρέφεται με όλες αυτές τις διακλαδώσεις των ριζών που βγάζει, οι οποίες πάνε προς την επιφάνεια της γης σέρνοντας τις βιταμίνες που χρειάζεται το δέντρο, την τροφή.
Τότε, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με το δικό μας εγώ ή τα εγώ.
Έχουμε το εγώ του θυμού, αλλά απ’ αυτό εξαρτώνται πάρα πολλά που είναι αυτά που το τρέφουν ͘ το εγώ συντηρείται απ’ όλες αυτές τις ρίζες, όλες αυτές τις μικροσκοπικές διακλαδώσεις, που είναι οι λεπτομέρειες. Από τις λεπτομέρειες είναι που είναι ζωντανό το εγώ. Εάν αρχίσουμε να βγάζουμε τις ρίζες, αρχίζει να υποσιτίζεται και να πεθαίνει, αντίθετα δεν μπορούμε. Τότε, όπως το δίνει ο Δάσκαλος (Σαμαέλ): να τελειώνουμε με το εγώ του θυμού, αλλά πόσα εγώ του θυμού ή εκδηλώσεις έχει αυτό το στοιχείο; Τότε, πώς το καταλαβαίνει κάποιος; Δεν μπορεί να τα καταλάβει.
Τότε, εάν αρχίζει κάποιος να στερεί την τροφή από το εγώ, τότε ναι, αρχίζει να καταλαβαίνει και αρχίζει να χάνει δύναμη. Αυτό είναι αναπόφευκτο.
O Δάσκαλος μιλάει με άλλους όρους γι’ αυτό, έτσι όπως το εξηγώ εγώ. Αυτός χρησιμοποιούσε άλλους όρους: “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΛΕΠΤΟ ΣΕ ΛΕΠΤΟ, ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ”. Ώστε αυτή τη φράση εγώ δεν την καταλάβαινα και έλεγα “αλλά πώς, τι θα πεθάνει από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό;”. Aυτός αναφέρεται σ’ αυτές τις μικροσκοπικές εκδηλώσεις, που κάποιος δεν τους δίνει σημασία, που νομίζει ότι δεν είναι ελάττωμα, κι αυτό είναι η τροφή που τρέφει το ελάττωμα, απ’ όλες αυτές τις μικροσκοπικές ρίζες τρέφουν και τρέφουν το ελάττωμα. Τότε, εάν αρχίσουμε να το αφαιρούμε, το ελάττωμα πεθαίνει ή καλύτερα να πούμε, το εγώ πεθαίνει, αρχίζει να εξασθενεί με μιας, γιατί αυτό τρέφεται απ’ όλα αυτά. Τότε είναι η ζωή του. Εάν αρχίσουμε να του αφαιρούμε αυτό, το αποτέλεσμα είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ.
Κοιτάξτε: εγώ άρχισα να πεθαίνω με τις λεπτομέρειες. Αυτό που σας λέω για τις λεπτομέρειες, δεν το λέω από θεωρία, το λέω γιατί έκανα έτσι τη δουλειά μου από τότε που άρχισα τη Γνώση, με αυτές τις λεπτομέρειες. Αλλά εγώ δεν ήξερα τι ήταν το να πεθαίνεις, αλλά από αυτές τις λεπτομέρειες κάποιος θα, για παράδειγμα, κάποιος θα λάβει μια Μύηση, καλούν κάποιον για να του δώσουν μια Μύηση που κέρδισε, βγαίνουν όλες αυτές οι λεπτομερειούλες στο δρόμο και για μια λεπτομέρεια από αυτές μπορεί να χάσει μια Μύηση, ένα βαθμό. Τότε εγώ άρχισα, καθώς είχα άσχημα αποτελέσματα στο εσωτερικό, όταν πήγαινα να λάβω ένα βαθμό, για μια λεπτομέρεια απ’ αυτές έμενα. Τότε κέρδιζα ένα μεγάλο κατσάδιασμα από τους Δασκάλους και τότε ερχόμουν πια εδώ, γιατί λένε σε κάποιον: “Πήγαινε στο σχολείο να μάθεις, δεν ξέρεις τίποτα”, αλλά κατσαδιασμένος.
Τότε, εγώ ερχόμουν να δώσω σκληρά χτυπήματα σ’ αυτές τις λεπτομέρειες και άρχισα και τότε είχα καλά αποτελέσματα στις δοκιμασίες που μου έριχναν, γιατί αυτές είναι δοκιμασίες που τις ρίχνουν σε κάποιον. Τότε πια λάμβανα το βαθμό μου, αυτό που θα μου πλήρωναν και τότε εγώ άρχισα να δουλεύω με τις λεπτομέρειες, από τότε που άρχισα τη Γνώση ͘ αλλά δεν ήξερα τι ήταν θάνατος, παρά το έκανα για να βγάζω καλό αποτέλεσμα στις κλήσεις που μου έκαναν για να μου δώσουν μια πληρωμή, γιατί για να κάνουν μια πληρωμή σε κάποιον τον καλούν, τότε, αλλά πρώτα πριν φτάσει, βγαίνουν οι λεπτομερειούλες, ότι εάν βρήκε μια δραχμούλα κάπου εκεί, την άρπαξε. Καλά, αυτό είναι μια λεπτομέρεια. Έτσι, πράγματα ασήμαντα που κάποιος δεν πιστεύει ότι είναι δοκιμασία, αυτές οι λεπτομέρειες, τότε εάν αρχίζει κανείς από εκεί, το εγώ πεθαίνει, υποσιτίζεται και πεθαίνει σταδιακά. Αυτό είναι αναπόφευκτο.
Αυτός είναι ο Θάνατος, αληθινά, που εγώ τον βρίσκω πολύ σημαντικό, γιατί όπως το δίδαξε ο Δάσκαλος, δεν είναι ότι εγώ θέλω να ξέρω περισσότερα, γιατί όπως σας λέω εγώ, αυτός μίλησε για το να πεθαίνουμε από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, που είναι συσχετισμένο με αυτό των λεπτομερειών, έλειψε να ξεκαθαρίσει κάτι περισσότερο για να είναι κατανοητό, αλλά μίλαγε γι’ αυτό. Ο Δάσκαλος Ιούδας ονομάζει αυτή τη δουλειά: “να λειαίνω, να λειαίνω, να λειαίνω και να λειαίνω”.
EΡΩΤΗΣΗ: Επίσης, μπορεί να γίνει το ίδιο με τις σκέψεις;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Είναι με όλα, είναι με όλα. Εκεί εφαρμόζεται ο θάνατος στην πορεία, εάν ανάβλυσε μια λεπτομέρεια από αυτές: “Μητέρα μου, διάλυσέ μου αυτό το ελάττωμα”, αμέσως, αμέσως, μην περιμένετε για αύριο ή μεθαύριο, αλλά αμέσως, στιγμιαία. Γιατί η Θεϊκή Μητέρα με την εξουσία της, καθώς αυτές είναι λεπτομέρειες, δεν είναι τόσο δυνατές, τις διαλύει με ευκολία.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλλά πάντα το βράδυ να κάνουμε επίσης μια ανάλυση γι’ αυτό ή όχι;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Όχι, κατά τη διάρκεια της ημέρας να δουλεύετε με τον θάνατο στην πορεία, να δουλεύετε. Μην χάνετε περισσότερο χρόνο, αλλά να δουλεύετε από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό και θα δείτε.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτό είναι “να ασπρίζουμε τον ορείχαλκο”;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Να ασπρίζουμε τον ορείχαλκο, για να μπορεί το φως να λάμπει.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, μερικές φορές ίσως λείπει η θέληση για να δουλεύουμε μ’ αυτή την ανησυχία, μ’ αυτή την όρεξη. Τι μπορούμε να κάνουμε για να ενεργοποιήσουμε αυτή τη θέληση, γι’ αυτή την επανάσταση;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Να είμαστε σε επιφυλακή του εαυτού μας. Όταν κάποιος ξεχνά τον εαυτό του, κάνει λάθη ͘ να είναι κανείς πάντα σε επιφυλακή του εαυτού του. Αντίθετα, ξεχνιέται και εκεί έρχονται πολλά λάθη του. Τότε, είναι κατανοητό αυτό που είναι ο θάνατος στην πορεία και πώς εξαλείφεται το εγώ, πώς του αφαιρείται σταδιακά η ισχύς, η δύναμη;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ίσως υπήρχε ένα λάθος ή κάτι που εμείς το είχαμε πολύ καιρό και είναι ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας υπήρχε μια ελλιπής δουλειά και θέλαμε να τα αφήσουμε όλα για το βράδυ.
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Όχι, όχι, όχι, αυτό είναι από στιγμή σε στιγμή όπως λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ, αυτή είναι μια αλήθεια. Να είναι κανείς σε επιφυλακή του εαυτού του και τι συμβαίνει; Αρχίζει κάποιος να αφυπνίζει συνείδηση αμέσως, δεν ξεχνά τον εαυτό του, είναι μια άσκηση πολύ καλή.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δηλαδή, αυτό θα αντικαθιστούσε τη δουλειά που πάντα κάναμε με τον θάνατο του εγώ;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Είναι ότι, κοιτάξτε, εμένα μου έκανε πολλή εντύπωση αυτό, γιατί εγώ σκέφτομαι πολύ την ανθρωπότητα, πώς να αγωνίζομαι για να τους ωθώ, αυτό με έκανε να ερευνήσω πολύ, γιατί όλος ο κόσμος μιλάει για τον θάνατο και θέλει να πεθάνει και γιατί δεν έχει πεθάνει κανένας; Τότε αυτό μου έκανε πολλή εντύπωση. Βέβαια!, έλειπε να εφαρμοστεί αυτή η δουλειά, γιατί έτσι, έτσι ακατέργαστο όπως το έδωσε ο Δάσκαλος, “να τελειώνουμε με το θυμό, με την υπερηφάνεια”, όχι!, κανένας δεν θα το τελειώσει, κανένας δεν θα το τελειώσει έτσι. Πώς καταλαβαίνει κανείς το θυμό ή την υπερηφάνεια, αν έχει χιλιάδες μικροσκοπικές εκδηλώσεις που νομίζει ότι δεν είναι τίποτα, και ναι είναι, γιατί από εκεί τρέφεται το εγώ.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Και πρέπει να ξέρουμε από πού έρχεται μια λεπτομέρεια, εάν είναι θυμός, υπερηφάνεια ή δεν έχει σημασία;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Δεν έχει σημασία, εσείς να ζητάτε από τη Θεϊκή Μητέρα στιγμιαία: “Διάλυσέ μου αυτό το ελάττωμα, τώρα!”.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Πρέπει να το φανταστεί κανείς, Δάσκαλε;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Ανάλογα με την εκδήλωση της λεπτομέρειας ζητάει από τη Θεϊκή Μητέρα. Δεν χρειάζεται να το φανταστεί, ούτε από πού έρχεται ούτε προς τα πού πάει και να κάνει συνειδητά την παράκληση, να φανταστεί ότι η Θεϊκή Μητέρα το διέλυσε. Αυτό!
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι λιγάκι σαν να νιώθει κάποιος αυτό που μόλις έκανε, έτσι; Γιατί εάν το κάνει όλο μηχανικά...
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Βέβαια, εάν βρίσκεται σε επιφυλακή του εαυτού του, αντιλαμβάνεται οποιαδήποτε λεπτομέρεια που εμφανίζεται ή εκδηλώνεται.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ή νιώθει σαν μια μικρή μετάνοια;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Βέβαια, τη στιγμή που κάποιος ζητάει από τη Θεϊκή Μητέρα, να έχει αυτή τη σιγουριά ότι το εξάλειψε. Να έχει αυτή τη βεβαιότητα, είναι πίστη στη Θεϊκή Μητέρα.
Ο Δάσκαλος Σαμαέλ για παράδειγμα, εκεί πήγε ένας απεσταλμένος και του είπε: “Απ’ όλους τους μαθητές μου ο μόνος που πεθαίνει είναι ο Χοακίν · που ναι, πεθαίνει αληθινά”, αλλά εγώ πέθαινα μ’ όλες αυτές τις λεπτομέρειες, εγώ δεν πήγαινα στα μεγάλα, όχι!, αλλά σε όλες τις λεπτομέρειες, και σ’ αυτό οφείλω τη συνείδηση που έχω σ’ αυτή τη δουλειά. Τότε εγώ δεν σας έχω μιλήσει από μια θεωρία, αλλά το έχω ζήσει, έτσι; Αυτό που έχω ζήσει, τίποτα περισσότερο.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Και εσείς Δάσκαλε, εάν μου επιτρέπετε την ερώτηση, εσείς μετά μ’ αυτές τις λεπτομέρειες, μετά αφιερωνόσασταν να τις μελετάτε πιο βαθιά, ή μόνο μ’ αυτή την καθημερινή δουλειά ήταν αρκετό;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Είναι ότι, κοιτάξτε, μια λεπτομέρεια απ’ αυτές, τις μικροσκοπικές, δεν έχει μεγάλη δύναμη. Τότε η Θεϊκή Μητέρα τη διαλύει στιγμιαία. Διαλυμένη πια δεν χρειάζεται κάποιος να σπάσει το κεφάλι του σκεπτόμενος πάνω σ’ αυτή τη λεπτομέρεια, όχι!, να έχει τη βεβαιότητα ότι η Θεϊκή Μητέρα την εξάλειψε, τη διέλυσε».
