Στην Εσωτερική Δουλειά, τη σχετιζόμενη με την εξάλειψη των ανεπιθύμητων στοιχείων που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, εμφανίζεται μερικές φορές η ενόχληση, η κούραση και η πλήξη.
Αναμφισβήτητα χρειάζεται να επιστρέφουμε πάντα στο αρχικό σημείο εκκίνησης και να επανεκτιμούμε τις βάσεις της ψυχολογικής Εργασίας, αν αληθινά ποθούμε μια ριζική αλλαγή.
Το να αγαπάμε την Εσωτερική Δουλειά είναι απαραίτητο όταν στ’ αλήθεια επιθυμούμε μια πλήρη εσωτερική μετατροπή.
Όσο δεν αγαπάμε την Ψυχολογική Δουλειά που οδηγεί στην αλλαγή, η επανεκτίμηση αρχών καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε να ενδιαφερθούμε για την Εργασία, αν στην πραγματικότητα δεν έχουμε καταφέρει να την αγαπήσουμε.
Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη είναι απαραίτητη όταν ξανά και ξανά προσπαθούμε να επανεκτιμήσουμε τα θεμέλια της Ψυχολογικής Δουλειάς.
Επείγει πάνω απ’ όλα να ξέρουμε τι είναι αυτό που ονομάζεται Συνείδηση, αφού είναι πολλά τα άτομα που ποτέ δεν έχουν ενδιαφερθεί να μάθουν κάτι γι’ αυτήν.
Οποιοδήποτε άτομο κοινό και συνηθισμένο ποτέ δεν θα αγνοούσε ότι ένας μποξέρ πέφτοντας νοκ-άουτ πάνω στο ρινγκ χάνει τη Συνείδηση.
Είναι σαφές ότι μόλις συνέρχεται ο άτυχος πυγμάχος ανακτά τη Συνείδηση.
Κατά συνέπεια, οποιοσδήποτε κατανοεί ότι υπάρχει ολοφάνερη διαφορά ανάμεσα στην προσωπικότητα και τη Συνείδηση.
Ερχόμενοι στο κόσμο όλοι έχουμε ένα τρία τοις εκατό Συνείδησης και ένα ενενήντα επτά τοις εκατό κατανεμημένο μεταξύ υποσυνειδήτου, παρασυνείδητου και ασυνειδήτου.
Το τρία τοις εκατό της αφυπνισμένης Συνείδησης μπορεί να αυξάνει καθώς δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας.
Δεν είναι δυνατόν να αυξήσουμε Συνείδηση μέσω διαδικασιών αποκλειστικά φυσικών ή μηχανικών.
Αναμφίβολα η Συνείδηση μπορεί μονάχα να αφυπνιστεί βάσει συνειδητών Εργασιών και ηθελημένων ταλαιπωριών.
Υπάρχουν διάφορα είδη ενέργειας μέσα σε εμάς τους ίδιους που οφείλουμε να κατανοήσουμε. Πρώτη: μηχανική ενέργεια. Δεύτερη: ζωτική ενέργεια. Τρίτη: ψυχική ενέργεια. Τέταρτη: νοητική ενέργεια. Πέμπτη: ενέργεια της θέλησης. Έκτη: ενέργεια της συνείδησης. Έβδομη: ενέργεια του αγνού πνεύματος.
Όσο κι αν πολλαπλασιάζαμε την αυστηρά μηχανική ενέργεια, ποτέ δεν θα κατορθώναμε να αφυπνίσουμε Συνείδηση.
Όσο κι αν αυξάναμε τις ζωτικές δυνάμεις μέσα στον οργανισμό μας, ποτέ δεν θα φτάναμε ν’ αφυπνίσουμε Συνείδηση.
Πολλές ψυχολογικές διαδικασίες πραγματοποιούνται μέσα στον εαυτό μας, χωρίς καθόλου να παρεμβαίνει σ’ αυτό η Συνείδηση.
Όσο μεγάλη κι αν είναι η πειθαρχία του νου, η νοητική ενέργεια δεν θα κατορθώσει ποτέ να αφυπνίσει τις διάφορες λειτουργίες της Συνείδησης.
Η δύναμη της θέλησης, ακόμη κι αν ήταν πολλαπλασιασμένη μέχρι το άπειρο, δεν θα κατόρθωνε να αφυπνίσει Συνείδηση.
Όλα αυτά τα είδη ενέργειας κλιμακώνονται σε διάφορα επίπεδα και διαστάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τη Συνείδηση.
Η Συνείδηση μπορεί να αφυπνιστεί μόνο με συνειδητές Εργασίες και σωστές προσπάθειες.
Το μικρό ποσοστό Συνείδησης που κατέχει η ανθρωπότητα, αντί να αυξάνει, συνηθίζεται να σπαταλιέται ανώφελα στη ζωή.
Είναι φανερό ότι, με το να ταυτιζόμαστε με όλα τα συμβάντα της ύπαρξής μας, χαραμίζουμε ανώφελα την ενέργεια της Συνείδησης.
Εμείς θα έπρεπε να δούμε τη ζωή σαν μια ταινία, χωρίς να ταυτιζόμαστε ποτέ με καμία κωμωδία, δράμα ή τραγωδία, έτσι θα αποταμιεύαμε συνειδησιακή ενέργεια.
Η Συνείδηση στον εαυτό της είναι ένα είδος ενέργειας με υψηλότατη παλμική συχνότητα.
Δεν πρέπει να συγχέουμε τη Συνείδηση με τη μνήμη, αφού είναι τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη, όπως είναι το φως των προβολέων του αυτοκινήτου σε σχέση με τον αυτοκινητόδρομο από όπου περνάμε.
Πολλές πράξεις πραγματοποιούνται μέσα στον εαυτό μας χωρίς καμία συμμετοχή αυτού που ονομάζεται Συνείδηση.
Στον οργανισμό μας συμβαίνουν πολλές προσαρμογές και αναπροσαρμογές, χωρίς γι’ αυτό να συμμετέχει η Συνείδηση σ’ αυτές τις ίδιες.
Το κινητικό κέντρο του σώματός μας μπορεί να χειρίζεται ένα αυτοκίνητο ή να κατευθύνει τα δάκτυλα που παίζουν τα πλήκτρα ενός πιάνου, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή της Συνείδησης.
Η Συνείδηση είναι το φως που το ασυνείδητο δεν αντιλαμβάνεται.
Ο τυφλός, επίσης, δεν αντιλαμβάνεται το φυσικό ηλιακό φως, όμως αυτό υπάρχει από μόνο του.
Χρειάζεται να ανοιχτούμε, ώστε το φως της Συνείδησης να εισχωρήσει στα τρομακτικά σκοτάδια του εαυτού μου, του εαυτού μας.
Τώρα θα κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα των λόγων του Ιωάννη, όταν λέει στο Ευαγγέλιο: «Το φως ήλθε στα σκοτάδια, αλλά τα σκοτάδια δεν το κατανόησαν».
Όμως θα ήταν αδύνατο να μπορέσει το φως της Συνείδησης να εισχωρήσει μέσα στα σκοτάδια του εαυτού μου, αν προηγουμένως δεν χρησιμοποιούσαμε την υπέροχη Αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.
Χρειάζεται να ανοίξουμε το πέρασμα στο φως για να φωτίσει τα σκοτεινά βάθη του Εγώ της Ψυχολογίας.
Ποτέ δεν θα αυτοπαρατηρούνταν κάποιος αν δεν ενδιαφερόταν να αλλάξει, τέτοιο ενδιαφέρον είναι δυνατόν μόνο όταν κάποιος αγαπά στ’ αλήθεια τις εσωτεριστικές διδασκαλίες.
Τώρα θα κατανοήσουν οι αναγνώστες μας το λόγο για τον οποίο συμβουλεύουμε να επανεκτιμούμε ξανά και ξανά τις οδηγίες που αφορούν την Εργασία πάνω στον εαυτό μας.
Η αφυπνισμένη Συνείδηση μας επιτρέπει να δοκιμάσουμε με άμεσο τρόπο την πραγματικότητα.
Δυστυχώς, το «Διανοητικό Ζώο» που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, γοητευμένο από την εκφραστική δύναμη της διαλεκτικής λογικής, έχει ξεχάσει τη Διαλεκτική της Συνείδησης.
Αναμφίβολα η δυνατότητα να διατυπώνουμε λογικές έννοιες καταλήγει κατά βάθος φοβερά φτωχή.
Από τη θέση μπορούμε να περάσουμε στην αντίθεση και μέσω της συζήτησης να φθάσουμε στη σύνθεση, όμως αυτή η τελευταία στον εαυτό της συνεχίζει να είναι μια διανοητική σύλληψη, που με κανένα τρόπο δεν μπορεί να συμπέσει με την πραγματικότητα.
Η Διαλεκτική της Συνείδησης είναι πιο άμεση, μας επιτρέπει να δοκιμάσουμε την πραγματικότητα οποιουδήποτε φαινομένου στον εαυτό του και για τον εαυτό του.
Τα φυσικά φαινόμενα με κανένα τρόπο δεν συμπίπτουν ακριβώς με τις έννοιες που διατυπώνονται από το νου.
Η ζωή εκτυλίσσεται από στιγμή σε στιγμή και όταν την πιάνουμε, για να την αναλύσουμε, τη σκοτώνουμε.
Όταν προσπαθούμε να συναγάγουμε έννοιες παρατηρώντας το τάδε ή το δείνα φυσικό φαινόμενο, εκ των πραγμάτων παύουμε να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα του φαινομένου και απλώς βλέπουμε στο ίδιο την αντανάκλαση των θεωριών και των ξεπερασμένων εννοιών, που με κανένα τρόπο δεν συσχετίζονται με το παρατηρούμενο γεγονός.
Η διανοητική παραίσθηση είναι γοητευτική και θέλουμε με το ζόρι όλα τα φαινόμενα της φύσης να συμπίπτουν με τη διαλεκτική λογική μας.
Η Διαλεκτική της Συνείδησης βασίζεται στις ζωντανές εμπειρίες και όχι στον καθαρά υποκειμενικό ορθολογισμό.
Όλοι οι νόμοι της φύσης υπάρχουν μέσα μας και, αν δεν τους ανακαλύψουμε στο εσωτερικό μας, ποτέ δεν θα τους ανακαλύψουμε έξω από τον εαυτό μας.
Ο Άνθρωπος περιέχεται στο Σύμπαν και το Σύμπαν περιέχεται στον Άνθρωπο.
Πραγματικό είναι εκείνο που πειραματίζεται κάποιος από μόνος του, στο εσωτερικό του μόνο η Συνείδηση μπορεί να πειραματιστεί την πραγματικότητα.
Η γλώσσα της Συνείδησης είναι συμβολική, εσώτατη, γεμάτη βαθύ νόημα και μόνο οι αφυπνισμένοι μπορούν να την κατανοήσουν.
Όποιος θα ήθελε να αφυπνίσει Συνείδηση πρέπει να εξαλείψει από το εσωτερικό του όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία που αποτελούν το Εγώ, Εμένα τον Ίδιο, μέσα στα οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ουσία.