«Κοιτάξτε, εγώ σας δίνω μια συμβουλή· ο Δάσκαλος (Σαμαέλ) πάντα μιλάει για το να αφιερώνουμε σε κάθε πράγμα τη στιγμή του. Κάποιος έχει διάφορες δραστηριότητες την ημέρα, έτσι; που διαφέρουν, τότε, αυτό που έλεγε ο Δάσκαλος, το να αφιερώνουμε σε κάθε πράγμα τη στιγμή του, θέλει να πει συγκέντρωση σ’ αυτό που κάνουμε, είναι μια συγκέντρωση. Εάν εσείς έχετε για παράδειγμα πέντε δραστηριότητες την ημέρα, ας υποθέσουμε, διαφορετικές. Διαλέγετε την πρώτη, την πιο σημαντική· τελειώσατε μ’ αυτήν, να μη σκέφτεστε την άλλη που πρέπει να ακολουθήσει, έτσι; Έγινε κατανοητό; Είναι μια συγκέντρωση, σ’ αυτό που κάνετε, στην πρώτη, τελειώσατε αυτήν, περάσατε στη δεύτερη, στην Τρίτη, στην τέταρτη, στην Πέμπτη, έτσι διαδοχικά με τάξη· και αυτό είναι συγκέντρωση σ’ αυτό που κάνουμε, γιατί πολλές φορές γίνεται κάποιος μηχανή, κάνοντας ένα πράγμα και σκεπτόμενος άλλο πράγμα, τότε κακώς, τότε όλος ο νους μπλέκει εκεί, δεν κάνουμε τίποτα, δεν μας αποδίδει. Είναι καλύτερα από πράγμα σε πράγμα. Αυτό είναι το καλύτερο για κάποιον και εκπαιδεύεται, ώστε την ημέρα που λέει: “θα διαλογιστώ ή θα συγκεντρωθώ”, το κάνει με ευκολία, γιατί εκπαιδεύει κάποιος τον εαυτό του· στην καθημερινή δουλειά εκπαιδεύεται κάποιος…
Είναι από δική μας έλλειψη δουλειάς, έλλειψη δουλειάς· περισσότερη συγκέντρωση σ’ αυτό που κάνουμε. Τότε κάνετε μια πρακτική, για παράδειγμα το Αστρικό ξεδίπλωμα, μη σκεφτείτε το διαλογισμό, μη σκεφτείτε την κουμπάρα, τον κουμπάρο ούτε την επιχείρηση, όχι! Βγαίνω από το σώμα μου, εκεί· και βγαίνετε εύκολα, αλλά το κακό είναι να κάνετε μια πρακτική και να σκέφτεστε άλλο πράγμα. Εκεί βρίσκεται το δικό μας πρόβλημα. Πρέπει κάποιος να μάθει τη συγκέντρωση σ’ αυτό που κάνει, γι’ αυτό στις δραστηριότητες της ημέρας πρέπει να είναι συγκεντρωμένος σ’ αυτό που κάνει. Όταν πάει να κάνει μια πρακτική επίσης ήδη έχει συνηθίσει, είναι εκπαιδευμένος να συγκεντρώνεται σ’ αυτό που κάνει, το κάνει με ευκολία.
Εγώ, για παράδειγμα, πολλές φορές πέφτω στο κρεβάτι και σε πέντε λεπτά είμαι ήδη έξω, πέντε λεπτά· αλλά αυτό είναι καθαρή πρακτική, το είχα από χρόνια πριν, καθαρή πρακτική. Γι’ αυτό ο Δάσκαλος είχε πολλή εμπιστοσύνη σ’ εμένα, γι’ αυτό το λόγο, γιατί από κάθε πρακτική που μου έδινε, εγώ του έδινα το αποτέλεσμα την επόμενη μέρα· ήδη την επόμενη μέρα του έδινα το αποτέλεσμα από αυτό που μου είχε διδάξει το απόγευμα ή το βράδυ, την άλλη μέρα εγώ του έδινα το αποτέλεσμα. Γιατί το έκανα εγώ με ευκολία; Εξαιτίας της συγκέντρωσης, γιατί είμαι εκπαιδευμένος στη συγκέντρωση, και από τη συγκέντρωση στο διαλογισμό είναι ένα βηματάκι.
Είστε εσείς συγκεντρωμένος σε ένα αντικείμενο, σε ένα υποκείμενο, σε ένα τόπο ή σε ό,τι να είναι, βάζετε τη δυαδικότητα σ’ αυτό το αντικείμενο στο οποίο είστε συγκεντρωμένος, τη δυαδικότητα· διώξτε αυτό και έμεινε αμέσως ο νους λευκός, αμέσως! Έτσι λοιπόν, είναι ζήτημα να εκπαιδευτεί κάποιος, εκπαίδευση και τίποτε άλλο· χωρίς να βάλουμε αυτό το μυστικισμό, αυτό το τόσο φρικτό πράγμα, που δεν ξέρω, εμένα ο φανατικός με τρομάζει, ναι, γιατί ένας φανατικός δεν χρησιμεύει ούτε για καλό ούτε για κακό, για τίποτα δεν χρησιμεύει. Εδώ είναι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, τίποτα από παθητικότητα, από φανατισμό, όχι! Σαν άνδρας, όπως λένε οι Μεξικάνοι, “σαν σκέτος άνδρας”, να μπει κάποιος χωρίς φόβο και βγαίνει μπροστά γιατί βγαίνει…
Για οποιοδήποτε είδος πρακτικής πρέπει να αρχίσουμε από τη συγκέντρωση. Αυτήν την πετυχαίνουμε όταν καταφέρουμε να έχουμε μία μόνη σκέψη επάνω σε ένα αντικείμενο, σε ένα υποκείμενο, σε ένα μέρος. Χωρίς συγκέντρωση δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τίποτα, απολύτως τίποτα. Γιατί; Γιατί υπάρχει αφηρημάδα και όταν υπάρχει αφηρημάδα και δεν είναι κανείς σε αυτό που κάνει, μηχανοποιεί την πρακτική και όταν τη μηχανοποιήσει δεν μπορεί να βγάλει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό έχω υπογραμμίσει τη συγκέντρωση σαν πρώτη πρακτική στις γνωστικές σχολές».
