Η Εσωτερική Αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας είναι ένα πρακτικό μέσο για την πραγματοποίηση μιας ριζικής αλλαγής.
Γνώση και παρατήρηση διαφέρουν. Πολλοί συγχέουν την παρατήρηση του εαυτού μας με την γνώση του. Γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε καθισμένοι σε μια καρέκλα σε κάποιο δωμάτιο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι παρατηρούμε την καρέκλα.
Γνωρίζουμε σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ότι βρισκόμαστε σε κάποιαν αρνητική κατάσταση, με κάποιο πρόβλημα, απασχολημένοι με αυτό ή εκείνο το ζήτημα, σε κατάσταση ταραχής ή αβεβαιότητας κ.λ.π., αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παρατηρούμε κιόλας την κατάσταση.
Αισθάνεστε αντιπάθεια για κάποιον; Σας προδιαθέτει άσχημα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Γιατί; Εσείς θα πείτε ότι γνωρίζετε αυτό το πρόσωπο… Παρακαλώ! Παρατηρείστε το, το “γνωρίζω” ποτέ δεν σημαίνει “παρατηρώ”. Ας μην συγχέουμε το γνωρίζω με το παρατηρώ…
Η παρατήρηση του εαυτού μας που είναι εκατό τοις εκατό ενεργητική, είναι ένα μέσο για την αλλαγή μας, ενώ η γνώση που είναι παθητική δεν είναι.
Σίγουρα το να γνωρίζουμε δεν είναι μια πράξη προσοχής. Η προσοχή που διευθύνεται προς τον εσωτερικό εαυτό μας, προς ότι συμβαίνει μέσα μας, ναι είναι κάτι θετικό, ενεργητικό…
Μέσα από την περίπτωση ενός ατόμου που αντιπαθούμε, γιατί έτσι, γιατί έτσι μας αρέσει ή χωρίς κάποιο λόγο, ένας πληροφορείται την πληθώρα των σκέψεων που συσσωρεύονται στο νου, το σύνολο των φωνών που μιλούν και φωνάζουν άτακτα μέσα μας, αυτά που λένε, τις δυσάρεστες συγκινήσεις που αναβλύζουν στο εσωτερικό μας, την άσχημη γεύση που αφήνουν όλα τούτα στον ψυχισμό μας κ.λ.π.
Επομένως, σε μια τέτοια κατάσταση προσέχουμε επίσης ότι εσωτερικά συμπεριφερόμαστε πολύ άσχημα προς το πρόσωπο που αντιπαθούμε.
Όμως για να τα δούμε όλα αυτά χρειάζεται, χωρίς αντίρρηση, κάποια προσοχή που να διευθύνεται σκόπιμα προς τα μέσα μας, όχι μια παθητική προσοχή.
Η δυναμική προσοχή προέρχεται από την πλευρά του παρατηρητή, ενώ οι σκέψεις και οι συγκινήσεις ανήκουν στην πλευρά του παρατηρούμενου.
Όλα αυτά μας κάνουν να καταλάβουμε ότι το “γνωρίζω” είναι κάτι απόλυτα παθητικό και μηχανικό, σε αντίθεση με την αυτοπαρατήρηση που είναι συνειδητή πράξη.
Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν υπάρχει η μηχανική παρατήρηση του εαυτού μας, όμως η παρατήρηση αυτού του είδους δεν έχει τίποτε να κάνει με την ψυχολογική αυτο-παρατήρηση στην οποία αναφερόμαστε.
Πολύ διαφορετικά είναι επίσης το “σκέφτομαι” και το “παρατηρώ¨. Οποιοσδήποτε μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του την πολυτέλεια του να σκέφτεται γι’ αυτόν οτιδήποτε, τούτο όμως δεν σημαίνει ότι τον παρατηρεί πραγματικά.
Χρειάζεται να δούμε τα διάφορα “Εγώ” στην πράξη, να τα ανακαλύψουμε μέσα στον ψυχισμό μας, να καταλάβουμε ότι μέσα στο καθένα τους υπάρχει ένα ποσοστό της ίδιας μας της συνείδησης, να μετανοήσουμε που τα δημιουργήσαμε κ.λ.π.
Τότε θα αναφωνήσουμε: “Τι κάνει λοιπόν αυτό το Εγώ;”, “Τι λέει;”, “Τι θέλει;”, “Γιατί με βασανίζει με την ασέλγειά του;”, “Με τον θυμό του;” κ.λ.π.
Τότε θα δούμε μέσα μας όλο αυτό το τρένο από σκέψεις, συγκινήσεις, επιθυμίες, πάθη, προσωπικές κωμωδίες, προσωπικά δράματα, καλοδουλεμένα ψέματα, υπολογισμούς, δικαιολογίες, αρρωστημένες καταστάσεις, κρεβάτια ηδονής, σκηνές λαγνείας κ.λ.π.
Πολλές φορές ενώ πρόκειται να κοιμηθούμε, την ορισμένη στιγμή της μετάβασης από την εγρήγορση στον ύπνο, αισθανόμαστε διάφορες φωνές μέσα στον ίδιο μας τον νου να μιλούν μεταξύ τους. Είναι τα διάφορα “Εγώ” που πρέπει να σπάσουν εκείνες τις στιγμές κάθε δεσμό με τα διάφορα κέντρα της οργανικής μας μηχανής, με σκοπό να βυθιστούν στον μοριακό κόσμο της “Πέμπτης Διάστασης”.
Σ.Α. Το γνωρίζω εδώ έχει την έννοια του ξέρω και όχι την έννοια του έχω εμπειρία, άμεση και αληθινή Γνώση.
