Η πιο εύκολη πρακτική για να φτάσουμε στον Διαλογισμό, δηλαδή στην ησυχία και στη σιωπή του νου, είναι τα Κοάν · εάν χτυπάμε τις δύο παλάμες των χεριών, παράγεται ένας ήχος, έτσι; Τι ήχο παράγει αυτή μόνη; (με ένα μόνο χέρι). Εάν κάποιος τον αντιλαμβάνεται, μου το λέει. Αντιλαμβάνεται κάποιος αυτό τον ήχο;
-Όχι!
Καλά, το κάνει μία, δύο ή τρεις φορές για να ακούσει αυτό τον ήχο που παράγουν οι δύο παλάμες των χεριών όταν χτυπάνε και κάνει μία ή δύο φορές προσπαθώντας να ακούσει και να κοιμηθεί προσπαθώντας να ακούσει κάποιος αυτό τον ήχο που παράγει μία μόνο παλάμη του χεριού. Πρέπει να κοιμηθούμε, γιατί ο διαλογισμός συνοδεύεται από τον ύπνο· εάν δεν υπάρχει ύπνος, δεν υπάρχει διαλογισμός, γιατί υπάρχει χάσιμο της προσοχής.
Εμένα μου έδωσε ο Δάσκαλος Σαμαέλ ένα βράδυ, γύρω στις επτά το βράδυ εκεί στο Μεξικό αυτή την πρακτική για να την κάνω και μου είπε: «Αύριο μου δίνεις το αποτέλεσμα». Εκείνο το βράδυ ξάπλωσα, έκανα την πρακτική μου, λογικό ότι απελευθερώθηκα, ελευθέρωσα την Ουσία ̇
Επισκέφθηκα τον Αιτιατό Κόσμο, ερεύνησα αυτό που χρειαζόμουν να ερευνήσω. Υπήρχε μια μεγάλη γιορτή στον Αιτιατό Κόσμο, όλες οι μεγάλες Ιεραρχίες, όταν η Ψυχή μου, δηλαδή η Ουσία, έφτασε συνειδητή. Μια συνειδητή Ουσία είναι ένας Θεός ικανός να ερευνήσει όλα όσα θέλει, είναι ένας Θεός. Τότε φώναξαν εν χορώ όλοι, την ώρα που ηχούσε η μουσική, μια θεσπέσια μουσική, φώναξαν όλοι εν χορώ: «Να γίνει ένας Τουρίγια». Τουρίγια είναι «ΣΥΝΕΧΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ». Τότε δεν ήθελαν να πουν ότι εγώ ήμουν ένας Τουρίγια, αλλά «Να γίνει ένας Τουρίγια», να μάθει κάποιος να είναι συνειδητός, να κινείται μ’ αυτή την Ουσία συνειδητή · αυτό είναι να αφυπνίζουμε τη συνείδηση στην Ουσία, ονομάζεται «Τουρίγια». Πιστεύω ότι αυτό αυξάνεται βαθμιαία, καθώς κάποιος εξασκεί, αυξάνεται περισσότερο και περισσότερο και περισσότερο η συνείδηση. Δεν είναι ότι την πρώτη φορά θα είναι ένας Τουρίγια, όχι. Γι’ αυτό είπαν «Να γίνει ένας Τουρίγια», που ήταν η πρώτη φορά που άκουσα εγώ αυτή την έκφραση, Τουρίγια.
Ήδη στον Αιτιατό Κόσμο αλλάζουν όλα εκατό τοις εκατό, στον Αιτιατό Κόσμο τα φυτά, οι πετρούλες, όλα, βλέπει κανείς να πάλλεται η ζωή εκεί, να πάλλεται η ζωή · εκεί βλέπουμε τη ζωή, δεν είναι σκελετοί ή φαντάσματα αλλά ζωή, ζωή σε όλα. Είναι ένα πράγμα ασύγκριτο, δεν υπάρχει λέξη για να το εξηγήσει, δεν υπάρχει λέξη για να εξηγήσει τα θαύματα που είναι ο Αιτιατός Κόσμος · αφού είναι το πρώτο ηλεκτρόνιο επίπεδο και δεν υπάρχουν λόγια για να εξηγήσουμε, πολύ λιγότερο από εκεί προς τα επάνω, έτσι;
Θα σας πω άλλο Κοάν: ξέρουμε ότι όλα τα πράγματα μπορούν να ελαττωθούν στη μονάδα, όλα μπορούν να ελαττωθούν στη μονάδα · σε τι ελαττώνεται η μονάδα; Για παράδειγμα αυτό, μπορούμε να το ελαττώσουμε στη μονάδα και σε τι ελαττώνεται η μονάδα; Μπορούμε να το διαιρέσουμε σε μόρια μέχρι να μείνει μία μονάδα, αλλά αυτή η μονάδα σε τι ελαττώνεται; Είναι ένα πρόβλημα για το νου που δεν βρίσκει απάντηση· αυτό είναι ένα Κοάν.
Καλά, ας βάλουμε αυτόν για παράδειγμα, τον πιο μεγαλούτσικο ή το «μωρό», έτσι; Τι θα κάνατε εσείς, ευρισκόμενος στιγμιαία σε ένα πολύ γιγαντιαίο δέντρο, πιασμένος (από ένα σκοινί), κρατημένος με τα δόντια από εκεί, δεμένα τα πόδια και τα χέρια έτσι. Τι θα κάνατε για να μη σκοτωθείτε;
Οι Δάσκαλοι δεν θα σας πιάσουν, γιατί είστε πολύ χοντρός (γέλιο). Εάν φωνάξετε, σκοτώνεστε και είναι για να μη σκοτωθείτε. Τι θα κάνατε σ’ αυτές τις στιγμές; Ό,τι και να πει κάποιος, αφήνεται, τότε σκοτώθηκε!
Αφήνεται κάποιος, αλλά είναι για να μη σκοτωθεί, αυτό είναι το πρόβλημα.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Να βρούμε μια σανίδα καλύτερα.
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Κοιτάξτε, εκεί δεν υπάρχει απάντηση, ούτε ο νους βρίσκει απάντηση, αυτό είναι άλλο Κοάν.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, κανείς πρέπει να χρησιμοποιεί τη φαντασία γι’ αυτό έτσι;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Με τη φαντασία, με όλα ψάχνει κάποιος την απάντηση και δεν τη βρίσκει. Τότε εσείς φαντάζεστε τον εαυτό σας εκεί, κρεμασμένο απ’ αυτό το δέντρο, φαντάζεστε τον εαυτό σας δεμένο χειροπόδαρα έτσι, κρεμασμένο εκεί και κάτω το βάραθρο. Εσείς φαντάζεστε τον εαυτό σας εκεί και το υπόλοιπο έρχεται σαν αποτέλεσμα, γιατί ο νους ψάχνει την απάντηση και δεν τη βρίσκει, πρέπει να μείνει ήσυχος · τότε έρχεται η απελευθέρωση της Ουσίας.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Κάνει κάποιος στον εαυτό του την ερώτηση;
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Ναι και φαντάζεται ότι είναι εκεί σ’ αυτές τις συνθήκες.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Κάνει κάποιος τη συγκεκριμένη ερώτηση: «τι να κάνω τώρα;»
Α.Δ. ΡΑΒΟΛΟΥ: Ναι, για να μη σκοτωθεί, γιατί τι να κάνει, λέει: «εάν αφεθώ σκοτώνομαι, αμέσως!» Αλλά είναι για να μη σκοτωθεί, εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Έτσι έχετε άλλο Κοάν για την απελευθέρωση της Ουσίας, για τον διαλογισμό. Όλα αυτά σας οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, στο να ελευθερώσετε την Ουσία από τα κατώτερα οχήματά της, δηλαδή είναι για να αφυπνίσουμε τη συνείδηση στην Ουσία…
Ξαπλώνει κάποιος να κάνει τον διαλογισμό του, χρησιμοποιεί ένα κλειδί απ’ αυτά και σκέπτεται: «Τι θα κάνω στον Αιτιατό Κόσμο;» Ήδη διέκοψε, ήδη εκεί απέτυχε η πρακτική, γιατί εμάς μας ενδιαφέρει να αφυπνίσουμε τη συνείδηση στην Ουσία, που αυτή είναι Θεός, όταν είναι συνειδητή ξέρει αυτό που πρέπει να κάνει και αυτό που χρειάζεται να κάνει ̇ τότε εμείς δεν έχουμε τίποτα να πάμε να διδάξουμε σ’ αυτήν, τίποτα, γιατί αυτή τα ξέρει όλα. Για παράδειγμα, η γιορτή που κάνουν σε κάποιον, η τόσο μεγάλη υποδοχή, εγώ δεν μαγεύτηκα με όλα αυτά, όχι, εγώ πήγα να ερευνήσω αυτό που χρειαζόμουν να ερευνήσω, εγώ πήγαινα σ’ αυτό που πήγαινα. Εγώ δεν ήμουν εκεί δίνοντας ευχαριστίες για τη γιορτή, για τη φανταστική υποδοχή, όχι · εγώ πήγα να ερευνήσω αυτό που χρειαζόμουν να ερευνήσω, γιατί εκεί είναι η γνώση που αποκτά κάποιος και αυτό που χρειάζεται κανείς είναι γνώση.
