Ερώτηση: Δάσκαλε, επίσης έχει συστηθεί πολύ το πηδηματάκι και η ανάμνηση του εαυτού την ημέρα, και στην κατάσταση μετάβασης και εγρήγορσης.
Α.Δ. Ραβολού: Κοιτάξτε, πρακτικά αυτό, το να αναρωτιέται κάποιος κατά τη διάρκεια της ημέρας αν βρίσκεται στο αστρικό ή στο φυσικό, είναι μια πρακτική πολύ στοιχειώδης, αλλά είναι πολύ αποτελεσματική. Εγώ τη συνιστώ σε όλους τους γνωστικούς μαθητές, να ξεκινήσουν από εκεί, από αυτή την πρακτική, να παρατηρεί κάποιος το χώρο όπου βρίσκεται, τα άτομα ή αντικείμενα που τον περιβάλλουν.
Και του φαίνεται κάτι παράξενο, κάποιος κοιτάει κάτι παράξενο, είτε είναι ένας πίνακας, είτε είναι ένα παράξενο άτομο, οποιοδήποτε πράγμα έτσι, και παρατηρεί κάποιος το χώρο, παρατηρεί αυτό που βλέπει και κάνει στον εαυτό του αυτή την ερώτηση, σαν να του προκαλεί έκπληξη: «Γιατί είμαι εγώ εδώ, σε αυτόν το χώρο; Γιατί βλέπω ένα τέτοιο παράξενο αντικείμενο; Βρίσκομαι άραγε σε αστρικό σώμα ή σε φυσικό σώμα;» Και κάνει ένα μικρό πηδηματάκι με σκοπό να μείνει αιωρούμενος.
Αυτό το πήδημα δεν γίνεται μηχανικά, γιατί μηχανικά το κάνει στο εσωτερικό επίσης. Πάντα όταν κάνετε εσείς το πήδημα, πρέπει να το κάνετε με σκοπό να παραμείνετε αιωρούμενοι. Και όπως κατά τη διάρκεια του ύπνου επαναλαμβάνει τα πάντα κάποιος, έτσι είναι πολύ φυσικό το Εγώ να βρίσκεται εκεί τριγύρω χωμένο σε ένα χώρο, για παράδειγμα, όπου βλέπει παράξενα πράγματα, και όταν βλέπει ένα παράξενο αντικείμενο αναρωτιέται: «Γιατί βλέπω αυτό το τόσο παράξενο; Μήπως βρίσκομαι σε αστρικό ή φυσικό σώμα;» Και κάνει το πήδημα.
Κάνει το πήδημα, λοιπόν, μένει αιωρούμενος και τότε πια θυμάται κάποιος ότι το σώμα του κοιμάται εδώ, στο κρεβάτι, στον τρισδιάστατο κόσμο και ότι εκείνος βρίσκεται στην πέμπτη διάσταση όπου μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτόν το χρόνο για να λάβει την εκπαίδευση από ένα Δάσκαλο, να γνωρίσει ένα Ναό και να αρχίσει αληθινά πια αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε η προσωπική και άμεση γνώση, που είναι αυτό που αναζητούμε καθένας από εμάς.
Ερώτηση: Κύριε Χοακίν, σε αυτές τις πρακτικές υπάρχει ένας εχθρός και είναι ο φόβος. Θέλω να μας αναφέρετε κάτι πάνω στις θεμελιώδεις αιτίες του φόβου, που βέβαια, ενώ εμείς έχουμε Εγώ, τότε θα έχουμε φόβο. Αλλά θέλω, εάν μπορείτε να μας προσθέσετε κάτι πάνω στις «αιτίες των αιτιών», θα μπορούσαμε να πούμε, του φόβου, γιατί επιτίθεται σε κάποιον ο φόβος σε αυτές τις πρακτικές.
Α.Δ. Ραβολού: Πρακτικά, ο φόβος είναι ένα Εγώ που στην πραγματικότητα υπάρχει και προκαλεί πολλή ζημιά, αλλά εγώ θα σας προτείνω αυτό. Εμένα μου συνέβη, γιατί ο φόβος ή η χαρά είναι δύο παράγοντες που και οι δύο είναι ουσιαστικά δύο ελαττώματα που προκαλούν ζημιά σε κάποιον για τις εξόδους, δηλαδή την εσωτερική έρευνα.
Γιατί στην πραγματικότητα εάν κάποιος συγκινείται, του δίνει πολλή χαρά, επιστρέφει στο φυσικό σώμα, το ίδιο και εάν έχει φόβο. Λοιπόν, ο φόβος στην πραγματικότητα είναι έλλειψη ενεργειών, δυνάμεων. Όταν κάποιος συσσωρεύει τις ενέργειές του, μετατρέπει τις ενέργειές του, ο φόβος τελειώνει. Γιατί αυτό είναι σαν μια αδυναμία κάποιου, την οποία έχει δημιουργήσει εξαιτίας έλλειψης δυνάμεων.
Και η χαρά, θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε το συγκινησιακό μέρος σε έξαρση, που επίσης βλάπτει. Έτσι, λοιπόν, εγώ χρησιμοποίησα στο ξεκίνημά μου, όταν άρχισα, συγκινιόμουν υπερβολικά όταν εγώ αναγνώριζα τον εαυτό μου στους εσωτερικούς κόσμους και τότε ομαλοποιούσα. Πιανόμουν από οποιοδήποτε αντικείμενο που έβρισκα, ενώ ομαλοποιούσα εκείνο το συγκινησιακό μέρος. Ομαλοποιούσα καλά και τότε πια αφηνόμουν και πήγαινα σε ένα Ναό να λάβω μια εκπαίδευση.
Αλλά τότε πια, όταν ήδη κάποιος νιώθει ομαλά, αφήνεται, γιατί ενώ βρίσκεται κάποιος πιασμένος από οποιοδήποτε αντικείμενο εκεί πέρα, δεν επιστρέφει στο σώμα. Παραμένει κάποιος εκεί, συγκρατείται μέχρι να ομαλοποιήσει, και με το φόβο μπορεί να κάνει το ίδιο επίσης, κάνει το ίδιο. Πιάνεται από οποιοδήποτε αντικείμενο, το πρώτο που βλέπει κάποιος.
