Στη βαθιά Εσωτερική Δουλειά, μέσα στο πεδίο της πιο αυστηρής ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, πρέπει να βιώσουμε με άμεσο τρόπο όλο το κοσμικό δράμα.
Ο Εσώτερος Χριστός πρέπει να εξαλείψει όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας.
Τα πολλαπλά ψυχικά επιπρόσθετα στα ψυχολογικά μας βάθη φωνάζουν ζητώντας σταύρωση για τον Εσωτερικό Κύριο.
Αναμφισβήτητα, ο καθένας από μας φέρει στον ψυχισμό του τους Τρεις Προδότες.
Ο Ιούδας, ο δαίμονας της επιθυμίας, ο Πιλάτος, ο δαίμονας του νου, ο Καϊάφας, ο δαίμονας της κακής θέλησης.
Αυτοί οι Τρεις Προδότες σταυρώνουν τον Κύριο των Τελειοτήτων στο ίδιο το βάθος της ψυχής μας.
Πρόκειται για τρεις χαρακτηριστικούς τύπους βασικών απάνθρωπων στοιχείων στο κοσμικό δράμα.
Αναμφίβολα, το αναφερόμενο δράμα έχει βιωθεί πάντα μυστικά στα βάθη της Υπέρτατης Συνείδησης του Είναι.
Δεν είναι το κοσμικό δράμα αποκλειστική ιδιοκτησία του Μεγάλου Καβίρ Ιησού, όπως πάντα πιστεύουν οι αγνοούντες μορφωμένοι.
Οι Μυημένοι όλων των εποχών, οι Δάσκαλοι όλων των αιώνων, έπρεπε να ζήσουν το κοσμικό δράμα μέσα στον εαυτό τους, εδώ και τώρα.
Όμως, ο Ιησούς, ο Μεγάλος Καβίρ, είχε το κουράγιο να παρουσιάσει αυτό το εσώτερο δράμα δημόσια, στο δρόμο και στο φως της ημέρας, για να ανοίξει την έννοια της μύησης σε όλα τα ανθρώπινα όντα, χωρίς διαφορές φυλής, φύλου, τάξης ή χρώματος.
Είναι θαυμάσιο να υπάρχει κάποιος που να διδάσκει δημόσια το εσώτερο δράμα σε όλους τους λαούς της Γης.
Ο Εσώτερος Χριστός, χωρίς να είναι λάγνος, πρέπει να εξαλείψει από τον εαυτό του τα ψυχολογικά στοιχεία της λαγνείας.
Ο Εσώτερος Χριστός, όντας στον εαυτό του ειρήνη και αγάπη, πρέπει να εξαλείψει από τον εαυτό του τα ανεπιθύμητα στοιχεία του θυμού.
Ο Εσώτερος Χριστός, χωρίς να είναι άπληστος, πρέπει να εξαλείψει από τον εαυτό του τα ανεπιθύμητα στοιχεία της απληστίας.
Ο Εσώτερος Χριστός, χωρίς να είναι φθονερός, πρέπει να εξαλείψει από τον εαυτό του τα ψυχικά επιπρόσθετα του φθόνου.
Ο Εσώτερος Χριστός, όντας τέλεια ταπεινοφροσύνη, απέραντη μετριοφροσύνη, απόλυτη απλότητα, πρέπει να εξαλείψει από τον εαυτό του τα αηδιαστικά στοιχεία της περηφάνιας, της ματαιοδοξίας, της υπεροψίας.
Ο Εσώτερος Χριστός, ο λόγος, ο Δημιουργικός Λόγος, ζώντας πάντα σε συνεχή δραστηριότητα, πρέπει να εξαλείψει στο εσωτερικό μας, στον εαυτό του και για τον εαυτό του τα ανεπιθύμητα στοιχεία της αδράνειας, της τεμπελιάς, της στασιμότητας.
Ο Κύριος της Τελειότητας, συνηθισμένος σε όλες τις νηστείες, μετριοπαθής, ποτέ φίλος της κραιπάλης και των μεγάλων συμποσίων, πρέπει να εξαλείψει από τον εαυτό του τα απαίσια στοιχεία της λαιμαργίας.
Παράξενη συμβίωση αυτή του Χριστού-Ιησού, ο Χριστός-Άνθρωπος, σπάνια ανάμειξη του θεϊκού και του ανθρώπινου, του τέλειου και του ατελούς, πάντα σταθερή δοκιμασία για το Λόγο.
Το πιο ενδιαφέρον από όλα αυτά είναι ότι ο Μυστικός Χριστός είναι πάντα ένας θριαμβευτής, κάποιος που νικά σταθερά τα σκοτάδια, κάποιος που εξαλείφει τα σκοτάδια μέσα στον εαυτό του, εδώ και τώρα.
Ο Μυστικός Χριστός είναι ο Κύριος της Μεγάλης Ανταρσίας, αποδιωγμένος από τους ιερείς, από τους γέροντες και από τους γραμματείς του ναού.
Οι ιερείς τον μισούν δηλαδή, δεν τον κατανοούν, θέλουν ο Κύριος των Τελειοτήτων να ζει αποκλειστικά στο χρόνο σύμφωνα με τα ακλόνητα δόγματά τους.
Οι γέροντες, δηλαδή, οι κάτοικοι της γης, οι καλοί οικοδεσπότες, οι συνετοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με πείρα απεχθάνονται το Λόγο, τον Κόκκινο Χριστό, το Χριστό της Μεγάλης Ανταρσίας, γιατί αυτός ξεφεύγει από τον κόσμο των συνηθειών και των οπισθοδρομικών εθίμων τους, αντιδραστικών και απολιθωμένων σε πολλά χθες.
Οι γραμματείς του ναού, οι απατεώνες της διάνοιας, απεχθάνονται τον Εσώτερο Χριστό, γιατί αυτός είναι η αντίθεση του Αντίχριστου, ο δηλωμένος εχθρός όλου αυτού του σκουπιδότοπου των πανεπιστημιακών θεωριών που τόσο αφθονεί στις αγορές σωμάτων και ψυχών.
Οι Τρεις Προδότες μισούν θανάσιμα τον Μυστικό Χριστό και τον οδηγούν στο θάνατο μέσα στον εαυτό μας και στον ίδιο τον ψυχολογικό μας χώρο.
Ο Ιούδας, ο δαίμονας της επιθυμίας, ανταλλάσσει πάντα τον Κύριο για τριάντα αργύρια, δηλαδή για αλκοολούχα ποτά, χρήματα, φήμη, ματαιότητες, εκσπερματώσεις, μοιχείες κ.λπ.
Ο Πιλάτος, ο δαίμονας του νου, πάντοτε νίπτει τας χείρας, πάντοτε δηλώνει αθώος, ποτέ δεν φταίει, διαρκώς δικαιολογείται απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους, ψάχνει υπεκφυγές, παραθυράκια για να ξεφεύγει από τις ίδιες του τις ευθύνες κ.λπ.
Ο Καϊάφας, ο δαίμονας της κακής θέλησης, προδίδει ασταμάτητα τον Κύριο μέσα μας, ο Λατρευτός Εσώτερος του δίνει τη ράβδο για να ποιμαίνει τα πρόβατά του, όμως ο κυνικός προδότης μετατρέπει το βωμό σε κρεβάτι ηδονών, εκσπερματώνει ασταμάτητα, μοιχεύει, πουλά τα μυστήρια κ.λπ.
Αυτοί οι Τρεις Προδότες κάνουν το λατρευτό εσώτερο Κύριο να υποφέρει μυστικά χωρίς καμιά συμπόνια.
Ο Πιλάτος κάνει να του βάλουν αγκάθινο στεφάνι στους κροτάφους του, τα μοχθηρά εγώ τον μαστιγώνουν, τον βρίζουν, τον κακολογούν στον εσώτερο ψυχολογικό χώρο, χωρίς κανενός είδους οίκτο.
