Ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του, αν ένας άνθρωπος δεν δουλεύει την ίδια του τη ζωή, χάνει άθλια τον καιρό του.
Μόνο εξαλείφοντας τα ανεπιθύμητα στοιχεία που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, μπορούμε να κάνουμε από τη ζωή μας ένα αριστούργημα.
Ο θάνατος είναι η επιστροφή στην αρχή της ζωής, με τη δυνατότητα να την επαναλάβουμε πάλι στη σκηνή μιας νέας ύπαρξης.
Οι διάφορες σχολές ψευδοεσωτεριστικού και ψευδοαποκρυφιστικού τύπου υποστηρίζουν την αιώνια θεωρία των διαδοχικών ζωών, τέτοια σύλληψη είναι λανθασμένη.
Η ζωή είναι μια ταινία, αφού τελειώσει η προβολή, τυλίγουμε την ταινία στην μπομπίνα της και την παίρνουμε μαζί μας στην αιωνιότητα.
Η επάνοδος υπάρχει, η επιστροφή υπάρχει, επιστρέφοντας σε αυτό τον κόσμο προβάλλουμε πάνω στο πανί της ύπαρξης την ίδια ταινία, την ίδια ζωή.
Μπορούμε να θέσουμε την αρχή των διαδοχικών υπάρξεων, όχι όμως των διαδοχικών ζωών, γιατί η ταινία είναι η ίδια.
Το ανθρώπινο ον έχει ένα τρία τοις εκατό ελεύθερη Ουσία και ένα ενενήντα επτά τοις εκατό Ουσία εγκλωβισμένη μέσα στα εγώ.
Επιστρέφοντας το τρία τοις εκατό της ελεύθερης Ουσίας, εμποτίζει ολοκληρωτικά το γονιμοποιημένο ωάριο, αναμφισβήτητα συνεχίζουμε στο σπόρο των απογόνων μας.
Η Προσωπικότητα είναι διαφορετική, δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του νεκρού, αυτή η τελευταία διαλύεται σιγά σιγά στο πάνθεον ή νεκροταφείο.
Στο νεογέννητο ενσωματώνεται μόνο το μικρό ποσοστό ελεύθερης Ουσίας, αυτό δίνει στο βρέφος αυτο-συνείδηση και εσωτερική ομορφιά.
Τα διάφορα εγώ που επιστρέφουν κάνουν βόλτες γύρω από το νεογέννητο, πηγαινοέρχονται ελεύθερα οπουδήποτε, θα ήθελαν να μπουν μέσα στην οργανική μηχανή, όμως αυτό δεν είναι δυνατό εφόσον δεν έχει δημιουργηθεί μια νέα προσωπικότητα.
Ενδείκνυται να ξέρουμε ότι η προσωπικότητα είναι ενεργειακή και διαμορφώνεται με την εμπειρία μέσω του χρόνου.
Είναι γραμμένο ότι η προσωπικότητα πρέπει να δημιουργηθεί κατά τα πρώτα επτά χρόνια της παιδικής ηλικίας και κατόπιν ισχυροποιείται και ενδυναμώνεται με όλες τις εμπειρίες της πρακτικής ζωής.
Τα εγώ αρχίζουν να επεμβαίνουν στην οργανική μηχανή λίγο λίγο, καθώς δημιουργείται η νέα προσωπικότητα.
Ο θάνατος είναι μια αφαίρεση κλασμάτων. Όταν τελειώσει η μαθηματική πράξη, το μόνο που συνεχίζει είναι οι Αξίες, αυτό είναι τα καλά και κακά εγώ, χρήσιμα και άχρηστα, θετικά και αρνητικά.
Οι Αξίες στο αστρικό φως έλκονται και απωθούνται μεταξύ τους σύμφωνα με τους Νόμους του Παγκόσμιου Μαγνητισμού.
Εμείς είμαστε μαθηματικά σημεία στο διάστημα που χρησιμεύουμε σαν οχήματα σε καθορισμένα σύνολα Αξιών.
Μέσα στην ανθρώπινη προσωπικότητα του καθενός μας υπάρχουν πάντα οι αξίες αυτές που χρησιμεύουν ως βάση στο Νόμο της Υποτροπής.
Όλα ξανασυμβαίνουν έτσι όπως συνέβησαν, συν το αποτέλεσμα ή τη συνέπεια των προηγούμενων πράξεών μας.
Επειδή μέσα στον καθένα μας υπάρχουν πολλά εγώ προηγούμενων ζωών, μπορούμε να βεβαιώσουμε με έμφαση ότι καθένα από αυτά είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο.
Αυτό μας καλεί να κατανοήσουμε ότι μέσα στον καθένα από εμάς ζουν πάρα πολλά πρόσωπα με διαφορετικές υποχρεώσεις.
Μέσα στην προσωπικότητα ενός ληστή υπάρχει ένα πραγματικό άντρο ληστών, μέσα στην προσωπικότητα ενός ανθρωποκτόνου υπάρχει ολόκληρο κλαμπ δολοφόνων, μέσα στην προσωπικότητα ενός λάγνου υπάρχει ένας οίκος ανοχής, μέσα στην προσωπικότητα οποιασδήποτε πόρνης υπάρχει ένα ολόκληρο πορνείο κ.λπ.
Καθένα από αυτά τα πρόσωπα που κουβαλάμε μέσα στην ίδια μας την προσωπικότητα έχει τα προβλήματά του και τις υποχρεώσεις του.
Άνθρωποι που ζουν μέσα στους ανθρώπους, πρόσωπα που ζουν μέσα στα πρόσωπα, αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Το σοβαρό από όλα αυτά είναι ότι καθένα από αυτά τα πρόσωπα ή εγώ που ζουν μέσα μας έρχεται από παλιές υπάρξεις και έχει καθορισμένες υποχρεώσεις.
Το εγώ που στην περασμένη ύπαρξη είχε μια ερωτική περιπέτεια στην ηλικία των τριάντα ετών, στη νέα ύπαρξη θα περιμένει αυτή την ηλικία για να εκδηλωθεί και, όταν φτάσει η στιγμή, θα αναζητήσει το πρόσωπο των ονείρων του, θα έρθει σε τηλεπαθητική επαφή με αυτό και στο τέλος θα έρθει η επανασυνάντηση και η επανάληψη της σκηνής.
Το εγώ που στην ηλικία των σαράντα ετών είχε μια δικαστική αγωγή για υλικά αγαθά, στη νέα ύπαρξη θα περιμένει αυτή την ηλικία για να επαναλάβει το ίδιο θέμα συζήτησης.
Το εγώ που στην ηλικία των είκοσι πέντε ετών τσακώθηκε μ’ έναν άλλο άντρα στην ταβέρνα ή στο μπαρ, θα περιμένει στη νέα ύπαρξη τη νέα ηλικία των είκοσι πέντε ετών για ν’ αναζητήσει τον αντίπαλό του και να επαναλάβει την τραγωδία.
Αναζητιούνται μεταξύ τους τα εγώ του ενός και του άλλου ατόμου μέσω των τηλεπαθητικών κυμάτων και μετά ξανασυναντιούνται για να επαναλάβουν μηχανικά το ίδιο.
Αυτός είναι πραγματικά ο μηχανισμός του Νόμου της Υποτροπής, αυτή είναι η τραγωδία της ζωής.
Μέσα από χιλιάδες χρόνια τα διάφορα πρόσωπα ξανασυναντιούνται για να ξαναζήσουν τα ίδια δράματα, κωμωδίες και τραγωδίες.
Ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια μηχανή στην υπηρεσία αυτών των εγώ με τις τόσες υποχρεώσεις.
Το χειρότερο από όλο αυτό το ζήτημα είναι ότι όλες αυτές οι υποχρεώσεις των ανθρώπων που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας εκπληρώνονται χωρίς να έχει προηγουμένως η κατανόησή μας καμιά πληροφορία.
Η ανθρώπινη προσωπικότητά μας, με αυτή την έννοια, μοιάζει με κάρο συρόμενο από πολλά άλογα.
Υπάρχουν ζωές ακριβέστατης επανάληψης, υποτροπιάζουσες υπάρξεις που ποτέ δεν αλλάζουν.
Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαν να επαναληφθούν οι κωμωδίες, τα δράματα και οι τραγωδίες της ζωής πάνω στην οθόνη της ύπαρξης, αν δεν υπήρχαν ηθοποιοί.
Οι ηθοποιοί όλων αυτών των σκηνών είναι τα εγώ που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας και που έρχονται από παλιές υπάρξεις.
Αν εμείς αποσυνθέσουμε τα εγώ του θυμού, οι τραγικές σκηνές της βίας τελειώνουν αναπόφευκτα.
Αν εμείς μεταβάλουμε σε κοσμική σκόνη τους μυστικούς πράκτορες της απληστίας, τα προβλήματα της ίδιας θα τελειώσουν ολοκληρωτικά.
Αν εμείς εκμηδενίσουμε τα εγώ της λαγνείας, οι σκηνές της πορνείας και της νοσηρότητας τελειώνουν.
Αν εμείς κάνουμε στάχτη τα μυστικά πρόσωπα του φθόνου, τα γεγονότα του ίδιου θα τελειώσουν ριζικά.
Αν εμείς σκοτώσουμε τα εγώ της περηφάνιας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της αυτο-σπουδαιότητας, οι γελοίες σκηνές αυτών των ελαττωμάτων θα τελειώσουν από έλλειψη ηθοποιών.
Αν εμείς εξαλείψουμε από τον ψυχισμό μας τους παράγοντες της τεμπελιάς, της αδράνειας, της αμέλειας, οι τρομακτικές σκηνές αυτού του είδους των ελαττωμάτων δεν θα μπορούν να επαναληφθούν από έλλειψη ηθοποιών.
Αν εμείς κονιορτοποιήσουμε τα αηδιαστικά εγώ της λαιμαργίας, της αδηφαγίας, θα τελειώσουν τα συμπόσια, οι κραιπάλες κ.λπ., από έλλειψη ηθοποιών.
Επειδή αυτά τα πολλαπλά εγώ διαδικάζονται δυστυχώς στα διάφορα Επίπεδα του Είναι, γίνεται αναγκαίο να γνωρίσουμε τις αιτίες τους, την προέλευσή τους και τις χριστικές διαδικασίες που τελικά θα πρέπει να μας οδηγήσουν στο θάνατο του Εαυτού Μου και στην τελική απελευθέρωση.
Η μελέτη του Εσώτερου Χριστού, η μελέτη του χριστικού εσωτερισμού είναι βασική, όταν πρόκειται να προκαλέσουμε μέσα μας μια ριζική και οριστική αλλαγή, αυτό είναι εκείνο που θα μελετήσουμε σε επόμενα κεφάλαια.
