Παρατήρηση, Κρίση και Εκτέλεση είναι τρεις βασικοί παράγοντες της διάλυσης του Εγώ. Πρώτο: αυτοπαρατήρηση. Δεύτερο: αυτοκριτική. Τρίτο: αυτο-εκτέλεση.
Τους κατασκόπους του πολέμου πρώτα τους παρατηρούν, δεύτερον τους δικάζουν και τρίτον τους τουφεκίζουν.
Στη σχέση με το εσωτερικό υπάρχει αυτό ανακάλυψη και αυτό αποκάλυψη. Αυτός που αρνιέται τη συνύπαρξη με τους ομοίους του, απαρνιέται επίσης την αυτο-ανακάλυψη.
Οποιοδήποτε συμβάν της ζωής που φαίνεται ασήμαντο έχει, χωρίς αμφιβολία, σαν αίτιο έναν βαθιά μέσα μας κρυμμένο ηθοποιό, μια ψυχική προσθήκη, ένα Εγώ.
Η αυτο-ανακάλυψη είναι δυνατή όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης προς το περιβάλλον.
Το Εγώ που ανακαλύπτεται «ιν φραγκάντι» * πρέπει να παρατηρηθεί με προσοχή μέσα στο νου μας την καρδιά και το σεξ.
Ένα οποιοδήποτε Εγώ ασέλγειας, θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην καρδιά σαν αγάπη, στο νου σαν ιδανικό, όμως προσέχοντας το σεξ θα αισθανθούμε τη γνωστή αρρωστημένη διέγερση που δεν συγχέεται με τίποτε.
Η κρίση οποιουδήποτε Εγώ πρέπει να είναι οριστική. Χρειάζεται να το καθίσουμε στο σκαμνί του κατηγορουμένου και να το δικάσουμε χωρίς έλεος.
Κάθε υπεκφυγή, δικαιολογία, υπολογισμός πρέπει να περιοριστεί αν θέλουμε πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε το Εγώ που επιθυμούμε να ξεριζώσουμε από τον ψυχισμό μας.
Η εκτέλεση είναι διαφορετική. Δεν θα ήταν δυνατή η εκτέλεση ενός Εγώ, οποιουδήποτε, χωρίς προηγουμένως να έχει παρατηρηθεί και κριθεί.
Η προσευχή στην ψυχολογική Δουλειά είναι βασική για τη διάλυση. Χρειάζεται κάποια δύναμη ανώτερη από το νου, αν επιθυμούμε στ’ αλήθεια τη διάλυση αυτού ή εκείνου του Εγώ,
Ο νους από μόνος του ποτέ δεν θα μπορούσε να διαλύσει κανένα Εγώ. Αυτό είναι αυταπόδειχτο σίγουρο.
Η προσευχή είναι επικοινωνία με το Θεό. Εμείς οφείλουμε να καλέσουμε τη Θεϊκή Μητέρα μέσα μας, αν επιθυμούμε στ’ αλήθεια τη διάλυση του Εγώ. Αυτός που δεν αγαπά τη Μητέρα του, ο αχάριστος γιος, θα αποτύχει στη Δουλειά πάνω στον εαυτό του.
Καθένας μας έχει τη Θεϊκή του Μητέρα την ιδιαίτερη, την ατομική. Αυτή η ίδια είναι ένα μέρος του Είναι μας και προέρχεται από αυτό.
Όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρεψαν τον «Θεό-Μητέρα» στα κατάβαθα του Είναι μας. Η θηλυκή αρχή του Αιώνιου είναι η ΙΣΙΣ, η ΜΑΡΙΑ, η ΤΟΝΑΝΖΙΝ, η ΚΥΒΕΛΗ, η ΡΕΑ, η ΑΔΩΝΙΑ, η ΙΝΣΟΜΠΕΡΤΑ κ.λ.π.
Αν στο καθαρά φυσικό έχουμε πατέρα και μητέρα, στο βαθύτερο Είναι μας έχουμε επίσης τον Πατέρα μας τον «εν κρυπτώ» και τη Θεϊκή μας Μητέρα ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΗ.
Υπάρχουν τόσοι Πατέρες στον Ουρανό όσοι άνθρωποι στη γη. Ο Θεός Μητέρα στο δικό μας ιδιαίτερο εσωτερικό είναι η θηλυκή άποψη του Πατέρα μας του «εν κρυπτώ».
ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι βέβαια τα δύο ανώτερα μέρη του εσωτερικού μας Είναι.
Χωρίς αμφιβολία ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι το ίδιο μας το Αληθινό Είναι πολύ πέρα από το Εγώ της ψυχολογίας.
ΑΥΤΟΣ διπλασιάζεται σ’ ΑΥΤΗ και παραγγέλλει, διευθύνει, νουθετεί. ΑΥΤΗ περιορίζει τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε στο εσωτερικό μας με την προϋπόθεση μιας διαρκούς Δουλειάς πάνω στον εαυτό μας.
Όταν θα έχουμε πεθάνει ριζικά, όταν όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία θα έχουν περιοριστεί μετά από πολλή δουλειά συνειδητή και από ηθελημένες ταλαιπωρίες, θα ενωθούμε και θα ολοκληρωθούμε με τον «ΠΑΤΕΡΑ-ΜΗΤΕΡΑ» οπότε θα γίνουμε Θεότητες υπερβολικά Θεϊκές, πολύ πέρα από το καλό και το κακό.
Η ιδιαίτερη, ατομική μας Θεϊκή Μητέρα, με τις πύρινες δυνάμεις της μπορεί να διαλύσει σε κοσμική σκόνη οποιοδήποτε από τα τόσα Εγώ που προηγουμένως παρατηρήθηκε και κρίθηκε.
Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν αναγκαία μια συγκεκριμένη συνταγή για να προσευχηθεί κανείς στην εσωτερική μας Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να είμαστε τελείως φυσικοί και απλοί όταν απευθυνόμαστε σε ΑΥΤΗΝ. Το παιδί που απευθύνεται στη μητέρα του δεν έχει ειδικούς τύπους. Λέει αυτό που βγαίνει από την καρδιά του και αυτό είναι όλο.
Κανένα Εγώ δεν διαλύεται στιγμιαία. Η Θεϊκή μας Μητέρα πρέπει να δουλέψει –και να υποφέρει πάρα πολύ- πριν πετύχει μιαν εκμηδένιση οποιουδήποτε Εγώ.
Επιστρέψτε στο εσωτερικό σας, κατευθύνετε τις βαθιές προσευχές σας προς τα μέσα, ψάχνοντας μέσα σας για την δική σας Θεϊκή Μητέρα και με ικεσίες γεμάτες ειλικρίνεια μπορείτε να της μιλήσετε. Παρακαλέστε να διαλύσει εκείνο το Εγώ που προηγουμένως έχετε παρατηρήσει και κρίνει.
Η Αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, σύμφωνα με το πώς εξελίσσεται, θα σας επιτρέψει να επιβεβαιώσετε την προοδευτική βελτίωση της δουλειάς σας.
Κατανόηση και διάκριση είναι βασικά, όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο αν θέλουμε στ’ αλήθεια τη διάλυση του «Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ»
Μπορεί να αφήνεται ο νους στην πολυτέλεια να σημειώνει κάποιο ελάττωμα, να το περνά από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, να το επιδεικνύει, να το κρύβει κ.λ.π. όμως ποτέ δεν θα μπορούσε να το αλλοιώσει ριζικά.
Χρειάζεται μια ειδική δύναμη ανώτερη από το νου, μια φλογερή δύναμη ικανή να κάνει στάχτη οποιοδήποτε ελάττωμα.
Η Στέλλα Μάρις, η Θεϊκή μας Μητέρα, έχει τη δύναμη αυτή, μπορεί να κάνει σκόνη οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα.
Η Θεϊκή μας Μητέρα ζει στο εσωτερικό μας, πέρα από το σώμα, τις συγκινήσεις και το νου. Αυτή είναι από μόνη της μια φλογερή δύναμη ανώτερη από το νου.
Η ιδιαίτερη Κοσμική μας Μητέρα, η ατομική, κατέχει Σοφία, Αγάπη και Δύναμη. Σε αυτήν υπάρχει απόλυτη τελειότητα.
Οι καλοί σκοποί και η συνεχής επανάληψή τους δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, δεν οδηγούν πουθενά.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε: «Δεν θα είμαι λάγνος». Τα Εγώ της λαγνείας θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα βάθη του ίδιου μας του ψυχισμού.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε καθημερινά: «Ποτέ δεν θα ξαναθυμώσω». Τα Εγώ του θυμού θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο ψυχολογικό μας βάθος.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε καθημερινά: «Δεν θα ξαναφερθώ άπληστα». Τα Εγώ της απληστίας θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα διάφορα υπόβαθρα του ψυχισμού μας.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να αποχωριστούμε τον κόσμο και να κλειστούμε σε κάποιο μοναστήρι ή να ζήσουμε σε κάποια σπηλιά. Τα Εγώ μέσα μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Μερικοί ερημίτες, από αυτούς που ζουν σε σπηλιές, με βάση την αυστηρή πειθαρχία, έφτασαν στην έκσταση των αγίων και ανελήφθησαν στους ουρανούς όπου είδαν και άκουσαν πράγματα αδύνατο να κατακτηθούν και να κατανοηθούν από τα ανθρώπινα όντα.
Εντούτοις τα Εγώ συνέχισαν να υπάρχουν μέσα τους.
Αναμφισβήτητα η Ουσία μπορεί να ξεφύγει από το Εγώ με βάση αυστηρές πειθαρχίες και να απολαύσει την έκσταση, όμως μετά από όλα αυτά ξαναγυρίζει στο εσωτερικό του «Ο Εαυτός μου».
Όσοι συνήθισαν την έκσταση, χωρίς να διαλύσουν το Εγώ, νομίζουν ότι πέτυχαν την λύτρωση, αυτό-εξαπατώνται νομίζοντας τους εαυτούς τους Δάσκαλους μέχρι που μπαίνουν στη βυθισμένη Πτώση.
Ποτέ δεν θα λέγαμε κάτι αντίθετο στη μυστική αγαλλίαση, αντίθετο στην έκσταση και την ευτυχία της Ψυχής, όταν απουσιάζει το Εγώ.
Θέλουμε μόνο να τονίσουμε την αναγκαιότητα της διάλυσης των Εγώ για να επιτύχει κανείς την τελική λύτρωση.
Η Ουσία οποιουδήποτε πειθαρχημένου ερημίτη, συνηθισμένου να ξεφεύγει από τα Εγώ, επαναλαμβάνει αυτό το κατόρθωμα μετά το θάνατο του φυσικού σώματος, απολαμβάνει την έκσταση για ένα διάστημα και κατόπιν επιστρέφει σαν το Πνεύμα του λυχναριού του Αλλαντίν στο εσωτερικό της μπουκάλας, στο Εγώ, στο «Ο Εαυτός μου».
Οπότε δεν του μένει άλλη λύση παρά η επιστροφή σε ένα νέο φυσικό σώμα με σκοπό να επαναληφθεί η ζωή του πάνω στο χαλί της ύπαρξης.
Πολλοί μυστικιστές που ενσαρκώθηκαν στα σπήλαια των Ιμαλαίων, στην Κεντρική Ασία, τώρα είναι κοινά , ασήμαντα και συνηθισμένα άτομα σε αυτόν τον κόσμο, και όμως οι απόγονοί τους ακόμα τους λατρεύουν και τους τιμούν.
Οποιαδήποτε προσπάθεια λύτρωσης, όσο μεγάλη και αν είναι, αν δεν υπολογίσει την αναγκαιότητα της διάλυσης του Εγώ, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Σ.Μ. Από την μυρωδιά.
