Αυτό το θέμα του εαυτού μου, αυτό που εγώ είμαι, αυτό που σκέφτεται, αισθάνεται και δρα, είναι κάτι που πρέπει να αυτο-ερευνήσουμε για να το γνωρίσουμε βαθιά.
Υπάρχουν παντού πολύ όμορφες θεωρίες που ελκύουν και γοητεύουν. όμως σε τίποτα δεν θα χρησίμευαν όλα αυτά, αν δεν γνωρίζαμε τον εαυτό μας.
Είναι γοητευτικό να σπουδάζει κανείς αστρονομία ή να ψυχαγωγείται λιγάκι διαβάζοντας σοβαρά έργα, ωστόσο καταλήγει ειρωνεία να μετατρέπεται σε έναν πολυμαθή και να μη γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό του, για το εγώ είμαι, για την ανθρώπινη προσωπικότητα που έχουμε.
Καθένας είναι πολύ ελεύθερος να σκέφτεται ότι θέλει και η υποκειμενική λογική του «Διανοητικού Ζώου» που εσφαλμένα ονομάζεται άνθρωπος χρησιμεύει για όλα, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να κάνει από έναν ψύλλο ένα άλογο και από ένα άλογο έναν ψύλλο.
Είναι πολλοί οι διανοούμενοι που ζουν παίζοντας με τον ορθολογισμό και μετά από όλα τι;
Το να είσαι πολυμαθής δεν σημαίνει ότι είσαι σοφός. Οι αγνοούντες μορφωμένοι αφθονούν όπως τα ζιζάνια και όχι μόνο δεν γνωρίζουν, αλλά επιπλέον ούτε καν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν.
Εννοούνται ως αγνοούντες μορφωμένοι οι δοκησίσοφοι, που πιστεύουν ότι γνωρίζουν και ούτε καν γνωρίζουν τον εαυτό τους.
Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε όμορφες θεωρίες για το εγώ της Ψυχολογίας, όμως δεν είναι αυτό ακριβώς που μας ενδιαφέρει σ’ αυτό το κεφάλαιο.
Χρειάζεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας με άμεσο τρόπο χωρίς την καταθλιπτική διαδικασία της επιλογής.
Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν αυτό δυνατό, αν δεν αυτοπαρατηρούμαστε στην πράξη από στιγμή σε στιγμή, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο.
Δεν εννοούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από κάποια θεωρία ή από μια απλή διανοητική κερδοσκοπία.
Το ενδιαφέρον είναι να δούμε τον εαυτό μας άμεσα έτσι ακριβώς όπως είμαστε, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην αληθινή γνώση του εαυτού μας.
Αν και φαίνεται απίστευτο, εμείς είμαστε λανθασμένοι αναφορικά με τον εαυτό μας.
Πολλά πράγματα που πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τα έχουμε και πολλά που πιστεύουμε ότι έχουμε δεν τα έχουμε.
Έχουμε σχηματίσει λανθασμένες συλλήψεις για τον εαυτό μας και πρέπει να κάνουμε μια απογραφή για να ξέρουμε τι μας περισσεύει και τι μας λείπει.
Υποθέτουμε ότι έχουμε αυτά ή εκείνα τα προτερήματα που στην πραγματικότητα δεν έχουμε και πολλές αρετές που έχουμε σίγουρα τις αγνοούμε.
Είμαστε άνθρωποι κοιμισμένοι, ασυνείδητοι και αυτό είναι το σοβαρό. Δυστυχώς σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας το καλύτερο και ούτε καν υποπτευόμαστε ότι είμαστε κοιμισμένοι.
Οι ιερές γραφές επιμένουν στην ανάγκη της αφύπνισης, όμως δεν εξηγούν τη μέθοδο για να κατορθώσουμε αυτή την αφύπνιση.
Το χειρότερο σ’ αυτή την περίπτωση είναι ότι είναι πολλοί αυτοί που έχουν διαβάσει τις ιερές γραφές και ούτε καν καταλαβαίνουν ότι είναι κοιμισμένοι.
Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι γνωρίζει τον εαυτό του και ούτε κατά διάνοια υποπτεύονται ότι υπάρχει η Διδασκαλία των Πολλών.
Πραγματικά το ψυχολογικό εγώ του καθένα είναι πολλαπλό, εμφανίζεται πάντοτε σαν πολλά.
Με αυτό θέλουμε να πούμε ότι έχουμε πολλά εγώ και όχι μόνο ένα, όπως πιστεύουν πάντοτε οι αγνοούντες μορφωμένοι.
Το να αρνείται κανείς τη Διδασκαλία των Πολλών είναι να αποβλακώνει τον εαυτό του, αφού εκ των πραγμάτων θα ήταν το άκρον άωτον να αγνοεί τις εσώτερες αντιφάσεις που έχει ο καθένας από μας.
Θα διαβάσω μια εφημερίδα λέει το εγώ της διάνοιας. στο διάβολο τέτοιο διάβασμα, αναφωνεί το εγώ της κίνησης. προτιμώ να πάω να κάνω μια βόλτα με το ποδήλατο. Τι βόλτα και πράσινα άλογα, φωνάζει ένα τρίτο διαφωνώντας. προτιμώ να φάω, πεινώ.
Αν μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας σ' έναν ολόσωμο καθρέφτη, έτσι ακριβώς όπως είμαστε, θα ανακαλύπταμε από μόνοι μας με άμεσο τρόπο τη Διδασκαλία των Πολλών.
Η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι μόνο μια μαριονέτα ελεγχόμενη από αόρατες κλωστές.
Το εγώ που σήμερα ορκίζεται αιώνια αγάπη για τη Γνώση, αντικαθίσταται αργότερα από άλλο που δεν έχει καμιά σχέση με τον όρκο. τότε λοιπόν το άτομο απομακρύνεται.
Το Εγώ που σήμερα ορκίζεται αιώνια αγάπη σε μια γυναίκα, αντικαθίσταται αργότερα από άλλο που δεν έχει καμιά σχέση με τον όρκο, τότε το άτομο ερωτεύεται άλλη και ο πύργος από τραπουλόχαρτα καταρρέει.
Το «Διανοητικό Ζώο» που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, είναι όπως ένα σπίτι γεμάτο πολύ κόσμο.
Δεν υπάρχει τάξη ούτε κάποια συμφωνία ανάμεσα στα διάφορα εγώ, όλα αυτά μάχονται μεταξύ τους και διεκδικούν την υπεροχή. Όταν κάποιο από αυτά αποκτά τον έλεγχο των κύριων κέντρων της οργανικής μηχανής, αισθάνεται μοναδικό, ο αφέντης, όμως τελικά ανατρέπεται.
Εκτιμώντας τα πράγματα από αυτή την άποψη φθάνουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι το «Διανοητικό Θηλαστικό» δεν έχει αληθινή αίσθηση ηθικής ευθύνης.
Αναμφίβολα, αυτό που λέει ή κάνει η μηχανή σε μια δεδομένη στιγμή εξαρτάται αποκλειστικά από το είδος του εγώ που την ελέγχει σ’ αυτές τις στιγμές.
Λένε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος έβγαλε από το σώμα της Μαρίας της Μαγδαληνής επτά δαιμόνια, επτά εγώ, ζωντανή προσωποποίηση των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων.
Ολοφάνερα, καθένα από αυτά τα επτά δαιμόνια είναι αρχηγός λεγεώνας, συνεπώς οφείλουμε να θέσουμε ως πόρισμα ότι ο Εσώτερος Χριστός μπόρεσε να αποβάλει από το σώμα της Μαγδαληνής χιλιάδες εγώ.
Στοχαζόμενοι σε όλα αυτά τα πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε ξεκάθαρα ότι το μοναδικό άξιο που εμείς κατέχουμε στο εσωτερικό μας είναι η ΟΥΣΙΑ, δυστυχώς η ίδια βρίσκεται εμφιαλωμένη ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολυάριθμα εγώ της Επαναστατικής Ψυχολογίας.
Είναι λυπηρό που η Ουσία διαδικάζεται πάντα σύμφωνα με τον ίδιο της τον εγκλωβισμό.
Αναμφίβολα η Ουσία ή Συνείδηση, που είναι το ίδιο, κοιμάται βαθιά.
